İslam, namaz ve oruç gibi ibadetlerin eda edilmesinde yolcularla ilgili bazı özel hükümler getirmiştir. Buna göre dinen yolcu sayılan kimselerin dört rekatlı farz namazları iki rekat kılabilmeleri, Ramazan oruçlarını yolcu bulundukları sürece sonradan tutmak üzere erteleyebilmeleri bu özel hükümlerdendir. Dinen yolcu sayılabilmenin iki temel ölçütü vardır. Bunlardan biri mekan, diğeri ise mesafedir. Yolculuk konusu ile ilgili olarak bir kimsenin bulunduğu yer, ya “vatan-ı aslî”, ya “vatan-ı ikamet”, ya da “vatan-ı sükna”dır. Vatan-ı aslî: Aslî yerleşim yeri demektir. Bir insanın doğup büyüdüğü yer veya çalışıp geçimini sağladığı, ev alıp çoluk çocuğu ile yerleştiği ve sürekli olarak yaşamaya niyet ettiği yerdir. Vatan-ı ikamet: Yerleşmek maksadı ile olmaksızın on beş günden fazla kalmak üzere bulunduğu ve aslî vatanından en az doksan km. uzaklıktaki yerdir. Vatan-ı sükna: Bir kimsenin on beş günü tamamlamadan ayrılmak üzere bulunduğu, aslî vatanından en az doksan km. uzaklıktaki yerdir (Haddad, el-Cevhera, I, 104). Bu hükümler Hanefî mezhebine göredir. Şafi mezhebine göre ise seferî sayılabilmek için yaklaşık 90 km bir mesafeye gitme niyeti ile yola çıkılmış olmalı ve gidilen yerde, giriş ve çıkış günleri hariç dört günden az kalınmalıdır. Dört günden fazla kalınmaya niyet edilmesi halinde seferîlik hükmü biter. (Remlî, Nihayetü’l-muhtac, II, 257)
