İnsanın en temel proglemi ne yazık ki nefsine tabi olarak kendini özgürleştirdiğini sanmasıdır. Böyle bir insan, nereye gittiğini bilmeden yürüyüp giden ailesinden ayrılan bir çovuğa benzer. İlk başlarda, özgürce gezip dolaşan, istediğini yapan çocuk, çok geçmeden kaybolduğunu farkeder ve ağlamaya, sağa sola koşturmaya başlar. İster ıssız bir ormanda, ister kalabalık bir şehirde kaybolmuş olsun, kalbini korku sarar. Doğruyu yanlışı tam olarak bilmeyen bir çocuk kaybolduğunu kısa sürede farkeder de, aklı başında yetişkin bir insan tehlikeye yürüdüğünü, aslından kopup gidişini, sahipsizliğini farketmez! Nefsin kurbanı olur, aklını nefsine kurban eder. Çünkü akla uygun olan yaratıcısına teslim olmasıdır. Ve O'ndan kaçış yoktur, dönüş O'nadır.
