İslam Kadir gecesini kaçırmamak için en güzel yöntemler

Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v.) Ramazan'ın son on gününü ve gecesini her zamankinden biraz daha fazla ibadetle geçirirdi, Kadir Gecesini de kaçırmamak isterdi ve bu nedenle Ramazan'ın bu son on gününde genellikle itikafta olurdu.

Hz. Aişe işe - Allah ondan razı olsun- şöyle dedi:

“Ramazan ayının son on günü gelince, Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) geceleri ibadetle ihya eder, ailesini uyandırır, kulluğa soyunup paçaları sıvardı.” [1]

Resul-i Ekrem Efendimiz özellikle Ramazan ayının son on gününde yani yirmi birinci geceden itibaren, bu bereketli geceleri her zamankinden daha fazla ibadetle geçirirdi. Bunun bir sebebi, bin aydan hayırlı olduğu Kur’an-ı Kerim’de bildirilmiş olan Kadir Gecesi’nin bu geceler arasında bulunmasıdır. Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) bu geceleri her zamankinden biraz daha fazla ibadetle geçirirken, Kadir Gecesini de kaçırmamak isterdi. Bu sebeple ramazanın bu son on gününü genellikle itikafta geçirirdi.

Ramazan'ın Son 10 Günü Çok Değerlidir

Resul-i Ekrem Efendimiz'in (s.a.v) bütün bir geceyi uyanık olarak ibadetle geçirdiği bilinmemektedir. Bu husus Hz. Aişe’nin gözlemleriyle sabittir. O halde geceleri ibadetle ihya etme sözü, gecelerin büyük kısmını ibadetle geçirme şeklinde anlaşılacaktır.

Ailesini bizzat uyandırması veya uyandırılmalarını istemesi, onların da bu konuda daha ciddi bir gayret içinde olmalarını arzu etmesindendir.

“Paçaları sıvamak” ifadesinden, kadınlarından uzaklaşmak anlamını çıkaranlar da olmuştur. Her hal ü karda Peygamber Efendimiz’in, Ramazan’ın son on gününü yoğun bir ibadetle geçirdiği anlaşılmaktadır.

Hadis-i şerif 1196 ve 1226 numaralarda tekrar gelecektir.

Hadisten Öğrendiklerimiz

1. Faziletli zamanları salih ameller ile geçirmeyi büyük bir nimet bilmek, ganimet saymak gerekir.

2. Resul-i Ekrem Efendimiz, Ramazan’ın son on gününün ibadet için bir fırsat olduğunu fiilen ümmetine göstermiştir.

3. Mücahede, yoğun ibadetle beslenmelidir.

[1] Buhari, Leyletü’l-kadr 5; Müslim, İ’tikaf 7. Ayrıca bk. Ebu Davud, Ramazan 1; Nesai, Kıyamü’l-leyl 17; İbni Mace, Sıyam 57.