Hz. Zekeriya''nın Duaları Hz. Zekeriyya, Hz. Süleyman'ın (aleyhisselam) neslindendir. Cenab-ı Hak onu İsrailoğllarına Peygamber olarak göndermiştir. Hz. Zekeriyya, İşasdında bir hanımla evliydi. Karı koca uzun zamandır evli oldukları halde hiç çocukları olmamıştı. Artık iyice yaşlanmışlar ve bu yaştan sonra çocuk sahibi olacaklarına dair pek ümitleri kalmamıştı. Ama özellikle Peygamberlerine ve insanlara zulmeden bir kavim için onlara rehber olacak birine ihtiyacı vardı. Zekeriyya Peygamberin bu isteği Kur'an-ı Kerimde de anlatılmıştır. "Rabbim! dedi, benden (vücudumdan), kemiklerim zayıfladı, saçım başım ağardı ve ben, Rabbim sana (ettiğim) dua sayesinde hiç bedbaht olmadım. Doğrusu ben, arkamdan iş başına geçecek olan yakınlarımdan endişe ediyorum. Karımda kısırdır. Tarafından bana bir veli (oğul) ver. Ki bana varis olsun; Yakub hanedanına da varis olsun. Rabbim, onu rızana layık kıl!" (Meryem 19/4-6) Allah da (celle celaluhu) onun duasına, "Ey Zekeriyya! Biz sana bir oğul müjdeleriz ki onun adı Yahya'dır. Daha önce ona kimseyi adaş yapmadık" (Meryem 19/7) diye mukabelede bulunmuştu. Zekeriyya (aleyhisselam) şöyle dua etmişti: رَبِّ هَبْ لِي مِن لَّدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاء ﴿٣٨﴾ "Rabbim! Bana tarafından hayırlı bir nesil bağışla. Şüphesiz sen duayı hakkıyla işitensin" (Al-i İmran 3/38). Bir başka defasında Hz. Zekeriyya (aleyhisselam), kendisine bir erkek evlat verilmesini Rabbinden şöyle istemişti: وَزَكَرِيَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِي فَرْدًا وَأَنتَ خَيْرُ الْوَارِثِينَ ﴿٨٩﴾ Ve zekeriyyâ iz nâdâ rabbehu rabbi lâ tezernî ferden ve ente hayrul vârisîn(vârisîne). Rabbim! Beni yalnız bırakma! Sen, varislerin en hayırlısısın, (her şey sonunda senindir)" (Enbiya 21/89) Allah (celle celaluhu) ona şöyle mukabele etmişti: "Biz onun da duasını kabul ettik ve ona Yahya'yı verdik; Eşini de kendisi için ( çocuk doğurmaya) elverişli kıldık. Onlar (bütün bu peygamberler), hayır işlerinde koşuşurlar, umarak ve korkarak bize yalvarırlardı; onlar, bize karşı derin saygı içindeydiler" (Enbiya 21/90)
