ZAMAN SADECE BİZE DEĞİL HERKESE LAZIM Hak ve doğru olan, verilen sözü yerine getirmek olduğuna göre bizi sadakatsizliğe iten nedir? Elbette ki boyun eğmekten hoşlanmayan nefsimizdir. Evvela “ben” diyerek kendimizi umursuyoruz. Söz verdiğimiz kişi veya kişilere “beklesin, işi ne, sabretsin” diyerek değer vermiyoruz. Zaman sadece bize lazımmış gibi, başkalarından çaldığımız vakitler yüreğimize dokunmuyor. Kendisini üç gün bekleten Abdullah b. Ebü’lHamsa’ya, “Ey delikanlı! Bana zahmet verdin ” (Ebü Davud, Edeb, 82 [nr. 4996]) diyen Resülullah Efendimiz’in [sallallahu aleyhi vesellem] sözü gibi zahmet verdiğimizin, kul hakkına girdiğimizin farkına varmıyoruz. Bunlara paralel olarak her ne konuda söz verdiysek, o konuyu, işi önemsemediğimizin de ifadesi oluyor böylesi tutumlarımız. Ve tüm bu menfi hallerimiz şifa umduğumuz hizmette kendini bir bir gösterince, bir yandan ancak güvenle, saygıyla ayakta kalabilecek kardeşlik bağlarımızı zayıflatıyoruz, diğer yandan hizmetin içindeyken dahi manen yol almamızı güçleştiriyoruz. Hal böyle olunca, tasavvuf ehlinin “ibnü’l-vakt” (vaktin çocuğu) tarifi üzerinden seslenen Mevlânâ’nın [kuddise sırruhü] nasihatine yeniden kulak verip sözümüzü tamamlayalım. “Kendine gel ey canımın canı, ey yüzlerce cihanım. İçinde bulunduğun anı ganimet bil. Yapacağın işi geciktirmek, ertelemek felakettir.”
