Sözlükte bir şeyi güzel yapmak ve süslemek anlamına gelen tecvid, Kur’an-ı Kerim’i doğru ve güzel okuma kurallarını içeren bir ilimdir. Bu ilmin konusu, Kur’an-ı Kerim’in harfleridir. Yüce Allah, Kur’an’ın “tertil” üzere indirildiğini bildirmiştir. “...Kur’an’ı tertil üzere oku!” emriyle de Peygamberimize ve onun şahsında bütün Müslümanlara bir sorumluluk yüklemiştir. Ayette geçen “tertil” kelimesinin manasını Hz. Ali (r.a.), “harflerin güzel çıkarılması ve durulacak yerlerin iyi bilinmesi” şeklinde açıklamıştır. Bu sorumluluğun farkında olan alimler, “Kur’an’ı ağır ağır, tane tane, harflerin hakkını vererek ve anlayarak okumanın önemi” üzerinde durmuşlar, Peygamberimiz ve sahabilerin Kur’an okuyuşlarındaki uygulamalarını tespit ederek “Tecvid İlmi” adı altında sistematik hale getirmişlerdir. Kur’an-ı Kerim, Allah tarafından Arapça olarak indirilmiştir. Kur’an’ın lafızları, içindeki yüce manaları koruyan bir mahfaza durumundadır. Kur’an’ın lafız ve manalarındaki bütünlüğün korunması için öncelikle lafızları düzgün okunmalıdır. Bu da onun belirli kurallara göre okunmasını zorunlu kılmaktadır. Peygamberimiz Kur’an’ı tecvidli olarak okumuştur. Sahabe-i Kiram ve onlardan sonra gelen bütün nesiller de Kur’an’ı tecvidli okumaya ayrı bir özen göstermişlerdir. 45 Abdurrahman Çetin, Kur’an Okuma Esasları, s. 76. 46 Furkan suresi, 32. ayet. 47 Müzzemmil suresi, 4. ayet. 48 İbn Cezeri, en-Neşr fi Kıraati’l-Aşr, C 1, s. 209. Tecvid ilminin amacı, Kur’an’ın indirildiği şekilde okunmasını sağlamaktır. Tecvid kurallarını uygulayan kimse, Kur’an-ı Kerim’i Arapçanın fonetiğine uygun bir ses ahengiyle doğru ve güzel okur. Böylece hatalı ve yanlış okuyuşlardan korunmuş olur. Kur’an lafızlarının doğru ve güzel okunmasını sağlayan kuralları bize tecvid ilmi öğretir. Dolayısıyla tecvid, Kur’an tilavetinin ayrılmaz bir özelliğidir. Kur’an’ın lafız ve manalarındaki ahenk, ancak tecvid kurallarına uygun bir okuyuşla ortaya çıkar 2. Uzatma (Med) ve Çeşitleri Türkçede bazı hecelerin sesini uzatırız. Örneğin “alem” ve “hakim” kelimelerindeki “a” ve “ha” hecelerini, “hala” kelimesinin ise her iki hecesini uzatarak söyleriz. Bunlar, Türkçedeki uzun sesli hecelerdir. Lale kelimesindeki ilk hece de aynıdır. Türkçeden farklı bir fonetiği olan Kur’an dili, pek çok uzun sesli heceye sahiptir. Bunlardan bazısı Türkçe ve Arapça konuşmalardaki doğal uzatmalar kadardır. Diğer bir kısmı ise Kur’an’a özgü olarak daha fazla uzatılır. Bu uzun sesler sayesinde, Kur’an okuyuşunda çok hoş bir ahenk meydana gelir. Harflerin uzatılarak okunmasına tecvid ilminde “med” denir. Bir harfin uzatılarak okunmasını sağlayan harflere de “med harfleri” denir. Bunlar vav ( )و , ya ( )ي ve elif ( )ا harfleridir. Bu harflerin kendinden önceki harfleri uzatabilmesi için iki şart vardır: 1. Elif, vav ve ya harfleri harekesiz (sakin) olmalıdır. 2. Vav’dan önceki harfin harekesi ötre ( وُ , )ـــــ ya’dan önceki harfin harekesi esre ( يِ )ـــ , elif’ten önceki harfin harekesi üstün ( اَ )ـــ olmalıdır. Med harfleri, sonuna geldiği harfin doğal bir şekilde uzatılmasını sağlar ki buna “bir elif miktarı” denir. Bir elif miktarı, işaret parmağını kaldırıp indirinceye kadar geçen süredir. Yaklaşık olarak Türkçede “alem” kelimesindeki ilk hecenin uzunluğu kadardır.Harflerin bir elif miktarından fazla uzatılmasına sebep olan işaretler vardır. Bunlara da “med sebebi” denir. Med sebebi, hemze ve sükûn olmak üzere iki tanedir. Bu ilmin konusu, Kur’an-ı Kerim’in harfleridir. Yüce Allah, Kur’an’ın “tertil” üzere indirildiğini bildirmiştir.“...Kur’an’ı tertil üzere oku!” emriyle de Peygamberimize ve onun şahsında bütün Müslümanlara bir sorumluluk yüklemiştir. Ayette geçen “tertil” kelimesinin manasını Hz. Ali (r.a.), “harflerin güzel çıkarılması ve durulacak yerlerin iyi bilinmesi” şeklinde açıklamıştır. Bu sorumluluğun farkında olan alimler, “Kur’an’ı ağır ağır, tane tane, harflerin hakkını vererek ve anlayarak okumanın önemi” üzerinde durmuşlar, Peygamberimiz ve sahabilerin Kur’an okuyuşlarındaki uygulamalarını tespit ederek “Tecvid İlmi” adı altında sistematik hale getirmişlerdir. Kur’an-ı Kerim, Allah tarafından Arapça olarak indirilmiştir. Kur’an’ın lafızları, içindeki yüce manaları koruyan bir mahfaza durumundadır. Kur’an’ın lafız ve manalarındaki bütünlüğün korunması için öncelikle lafızları düzgün okunmalıdır. Bu da onun belirli kurallara göre okunmasını zorunlu kılmaktadır. Peygamberimiz Kur’an’ı tecvidli olarak okumuştur. Sahabe-i Kiram ve onlardan sonra gelen bütün nesiller de Kur’an’ı tecvidli okumaya ayrı bir özen göstermişlerdir. Tecvid ilminin amacı, Kur’an’ın indirildiği şekilde okunmasını sağlamaktır. Tecvid kurallarını uygulayan kimse, Kur’an-ı Kerim’i Arapçanın fonetiğine uygun bir ses ahengiyle doğru ve güzel okur. Böylece hatalı ve yanlış okuyuşlardan korunmuş olur. Kur’an lafızlarının doğru ve güzel okunmasını sağlayan kuralları bize tecvid ilmi öğretir. Dolayısıyla tecvid, Kur’an tilavetinin ayrılmaz bir özelliğidir. Kur’an’ın lafız ve manalarındaki ahenk, ancak tecvid kurallarına uygun bir okuyuşla ortaya çıkar 2. Uzatma (Med) ve Çeşitleri Türkçede bazı hecelerin sesini uzatırız. Örneğin “alem” ve “hakim” kelimelerindeki “a” ve “ha” hecelerini, “hala” kelimesinin ise her iki hecesini uzatarak söyleriz. Bunlar, Türkçedeki uzun sesli hecelerdir. Lale kelimesindeki ilk hece de aynıdır. Türkçeden farklı bir fonetiği olan Kur’an dili, pek çok uzun sesli heceye sahiptir. Bunlardan bazısı Türkçe ve Arapça konuşmalardaki doğal uzatmalar kadardır. Diğer bir kısmı ise Kur’an’a özgü olarak daha fazla uzatılır. Bu uzun sesler sayesinde, Kur’an okuyuşunda çok hoş bir ahenk meydana gelir. Harflerin uzatılarak okunmasına tecvid ilminde “med” denir. Bir harfin uzatılarak okunmasını sağlayan harflere de “med harfleri” denir. Bunlar vav (و ), ya (ي) ve elif ( ا ) harfleridir. Bu harflerin kendinden önceki harfleri uzatabilmesi için iki şart vardır: 1. Elif, vav ve ya harfleri harekesiz (sakin) olmalıdır. 2. Vav’dan önceki harfin harekesi ötre (و ) ya’dan önceki harfin harekesi esre (ي), elif’ten önceki harfin harekesi üstün ( ا ) olmalıdır. Med harfleri, sonuna geldiği harfin doğal bir şekilde uzatılmasını sağlar ki buna “bir elif miktarı” denir. Bir elif miktarı, işaret parmağını kaldırıp indirinceye kadar geçen süredir. Yaklaşık olarak Türkçede “alem” kelimesindeki ilk hecenin uzunluğu kadardır.Harflerin bir elif miktarından fazla uzatılmasına sebep olan işaretler vardır. Bunlara da “med sebebi” denir. Med sebebi, hemze ve sükûn olmak üzere iki tanedir.
