"Sizler, mallarınızla insanları hoşnut edip gönüllerini alamazsınız; ancak onları güler yüz ve güzel ahlakınız ile hoşnut edebilirsiniz." (Hakim, el-Müstedrek, 1/124; Ebu Ya'la, Müsned, nr.6550) Güler yüz, tatlı dil, güzel muamele.. Bu üçlü, gönüle girmenin yolu ve ruha sevilmenin sebebidir. Bu yüzden güler yüzlü, yumuşak sözlü ve güzel ahlaklı insanlar, toplum içinde sıcak ve yakın bir ilgiye mazhar olurlar ve her zaman sevilirler. Böyle kimselerin kalbi ilahi rahmetin tecellgahı olur. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bu güzelliği şöyle ifade eder: "İki mümin karşılaşıp musafaha ettikleri/ tokalaştıkları zaman, üzerlerine yüz rahmet iner. Doksan rahmet en güler yüzlü ve cana yakın davranana verilir." (Bezzar, Müsned, nr. 2003 Heysemi, Mecmau'z-Zevaid, 8/37; Suyuti, el-Camiu's-Sağır, nr. 487.) Bnların ne denli büyük mezineyetler olduğunu, Resul-i Ekrem'in, Hz. Ebu Zerre'e (radıyallahu anh) yaptığı şu nasihatten anlıyoruz: " Ey Ebü Zer! İyilikten hiçbir şeyi küçük görme, hatta bir kardeşini güler bir yüzle karşılaşman bile basit bir şey değildir." (Tirmizi, Et'ime, 30(nr. 1833). Evet, güler yüz, gülleri açmış bir bahça gibidir. Seyredenlere bir güzellik verir. Özellikle aile hayatında güler yüzün önemi inkar edilemez. İnsan evindeki huzuruna göre topluma huzur katar. Evinden güler yüzle uğurlanmış bir erkek, sabahtan akşama kadar etrafındakilere tebessüm saçar. Asık surat, sert söz yuvaları çekilmez hale getirir. Samimiyeti kaldırır. İnsanların kalplerini birbirine karşı soğutur. Bunun için mümin güler yüzlü, tatlı dilli ve güzel ahlaklı olmalıdır. Her hususta olduğu gibi, bu konuda da Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem)'i örnek almalıdır. Çünkü Peygamberimiz kimseye karşı yüzünü ekşitmemiştir. Herkese mütebessim davranmıştır. Bu ahlakla çok dostluklar elde etmiş oluruz. Gönüllere taht kurarız. Günahkar da olsa herkese iyi davranmamız gerekir. Kendimizi sevdiremediğimiz insanlara inancımızı hiç sevdiremeyiz.
