Peynirin bulunuş hikayesi Keçi ve koyunun evcilleştirilmesine dek dayanır peynirin tarihi. Arkeolojik kazılara göre, milattan önce 8 bin yıllarında Polonya’da ilk defa peynir yapılmıştır. Yaygınlaşması ise Roma İmparatorluğu zamanına denk düşüyor. Ancak peynire mucit olarak imzasını atan Orta Asya göçebe Türkleridir. O zamanlar yiyecekleri saklamak için hayvan derisi ya da iç organları kullanılıyordu. İşkembe içinde saklanan sütün zamanla lor kıvamına gelmesi, peynirin ilk bulunuş hikayesidir. Evliya Çelebi Seyahatnamesi’nde İstanbul’da bulunabilen 400 peynir çeşidinden bahseder. Tesadüfen buldukları süt ürününe Memlükler döneminde isim veren Türklerin yazılı kaynaklarında da peynir çeşitlerine dair isimler bulunmaktadır. Peynirin yapımı ise “sütü uyutmak” olarak tanımlanır. Büyük mağaralarda küflendirilen ya da henüz süt kokusu üstündeyken tüketilen her peynir, farklı yörelerin tarihi damak tatlarını yansıtarak sanata dönüşür. Türkiye’de bölgelerin kendine özgü ürettikleri peynirler de vardır; Marmara’da taze ve salamura kaşar peynir, beyaz peynir, Abaza, Çerkez, Mihaliç, dil ve Sırvatka loru; Ege’de İzmir salamuralı tulum, kirlihanım, kopanisti, sepet ve sepet loru; Akdeniz’de Antalya çimi, carra (testi), hellim, künefe, sünme, sıkma, sürk, yörük peynirleri; Güneydoğu Anadolu’da Gaziantep sıkma, örgü, otlu ve Urfa peynirleri; Doğu Anadolu’da çivil (çeçil), çökelek, Erzincan tulum peyniri, Kars kaşarı, kurut, Karadeniz’de Tonya kaşarı, kolot, minzi ve tel peynirleri; Orta Anadolu’da çanak, küp, divle ve Konya küflü peynirleri üretilmektedir.
