Peygamberimizin beşeri özellikleri nelerdir?

Peygamberimizin beşeri özellikleri nelerdir?

Beşerî özellikleri denilince Hz. Peygamberimizin (s.a.v.) insani yönleri anlaşılmalıdır. Sevgili Peygamberimiz de (s.a.v.) bir insandı. Konuşması, oturması, kalkması, yürümesi, yeme içmesi, dış görünüşü, özel hayatı, huy ve tabiatı gibi özellikleri onun beşerî yönüdür.

Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) uzuna yakın orta boylu ve heybetliydi. Saçları hafif dalgalı, sakalı sık ve gür, yanakları düzdü. Hızlı ve vakarlı yürür, ayaklarını yere sert vurmazdı.

Peygamberimizin Konuşması ve Davranışları

Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) biriyle karşılaştığında mutlaka selam verirdi.32 Sözlerine Allah'ın (c.c.) ismiyle başlardı. Zarif, doğal, samimi ve sade bir üslubu vardı. Gerekmedikçe konuşmaz, çoğu zaman sükut ederdi. Tane tane anlaşılır şekilde açık seçik konuşurdu. O'nun söylediklerini anlamamak mümkün değildi. Az sözle çok anlamlı konuşurdu. Sözlerinde ne bir fazlalik ne de bir eksiklik olurdu. Düşünceli ve hüzünlü görünürdü. Gülümsemesi genellikle tebessüm şeklindeydi, dişleri inci taneleri gibi bembeyaz görünürdü. Sıcakkanlı ve arkadaşça davranır, herkesle anlayacağı dilden konuşur ve sözleriyle karşısın dakini incitmemeye özen gösterirdi. Beden dilini de çok iyi kullanırdı. Hz. Peygamberimiz (s.a.v.) birbiriyle karşılaşan iki müslümanin tokalaşmasını tavsiye etmiştir.

Her işine besmeleyle başlar, yemekten önce sonra ellerini va ağzını yıkar, yemeğini sağ eliyle yerdi, sofradan kalkarken "elhamdülillah" diyerek bu nimetleri veren Allah'a (c.c.) şükrederdi. Temiz giyinir, güzel koku sürerdi. Hediyeleşmeyi sever ve tavsiye ederdi. Hastaları ziyaret eder cemiyetlere katılırdı. Hz. Peygamberimiz (s.a.v.) bu konuda şöyle buyurmuştur: "Müslümanın Müslüman üzerindeki hakkı beştir: Selâmı almak, hastayı ziyaret etmek, cenazeye iştirak etmek, davete icabet etmek, aksirana "yerhamukellah" demek."

Peygamber Efendimizin Mütevaziliği

Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) insanlar arası ilişkilerde gurur ve kibirden uzak ve mütevazi davranırdı. Toplantılarda kendine özel bir yer ayrılmasına izin vermezdi. Bir topluluğun yanına vardığında baş köşeye geçmez, nerede boş yer varsa oraya oturur, başkalarına da böyle yapmalarını söylerdi. Yanindakilerle ilgilenip onlara iltifat ederdi. Yanına gelen herkes onun en çok değer verdiği insanın kendisi olduğunu düşünürdü. Yüce Allah (c.c.), Sevgili Peygamberimizin (s.a.v.) bu meziyetinden övgüyle bahseder: ""Allah'ın rahmeti sayesinde sen onlara karşı yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı yürekli olsaydın, onlar senin etrafından dağılıp giderlerdi. Artık sen onları affet. Onlar için Allah'tan bağışlama dile. iş konusunda onlarla müşavere et. ..." (Âl-i ùmrân Sûresi, âyet 159)

Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) kendisinin de bir kul olduğunu ve ilâhlaştırılmamasını emretmiştir: "Nasrâniler'in Meryemoğlu'nu (Hz. İsa'yı (a.s.)) batıl ve aşırı surette yücelttikleri gibi, sakın sizler de beni yüceltmede aşırı gitmeyiniz. Şüphesiz ki, ben ancak bir kulum. Onun için bana Allah'ın (C.c.) kulu ve Resûlü deyiniz." (Buhari, Enbiya, 50.)

Peygamber Efendimizin Ahlakı

Kur'an-ı Kerim'de Seygili Peygamberimizin (s.a.v.) yüksek ahlakıyla ilgili övgüler vardır: "Ve şüphesiz sen büyük bir ahlak üzerindesin." (Kalem Sûresi, âyet 4.) ve "Şüphesiz ki Allah'a, ahiret gününe iman edenlerle Allah'ı çok anan kimseler için Allah'ın elçisinde güzel bir örnek vardır." (Ahzâb sûresi, âyet 21.)

Hz. Peygamberimizin (s.a.v.) kendisi de: "Ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim." buyurmuşlardır.

İnsanlara güzel huyu, güzel ahlakı ve güler yüzüyle, halim selim tavırlarıyla muamele ettiği için bütün Müslümanların babası durumundaydı. Ayrımcılık yapmaksızın herkese eşit davranırdı. Aşırılıktan uzak dururdu, sevgisinde de kızgınlığında da aşırı gitmezdi. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bu konuda "Sevdiğin kimseyi ölçülü sev; olur ki bir gün o, senin buğz ettiğin/sevmediğin kimse oluverir. Buna mukabil, buğz ettiğin kimseye de ölçülü buğzet; olur ki bir gün o, senin sevdiğin kimse oluverir." buyurmuşlardır.

Kötü huylu veya katı kalpli değildi. Kimseye bağırıp çağırmaz ve çirkin söz söylemezdi. İnsanları överken aşırı gitmez kusurlarını da ayıplamaz ve görmezlikten gelirdi. Hiç kimseyi aşağılayıp küçümsemez, kimsenin ayıbını araştırmazdı. Riya dan (gösteriş), çok konuşmaktan, kendini ilgilendirmeyen şeylerle meşgul olmaktan uzak dururdu.