Namazda huşu ve huzu HUŞU: Huzu manasınadır ki alçaklık gösterip tevazu ve eğilmekten ibarettir. Bir görüşe göre Huzu manasına yakındır. Bir görüşe göre ise Huzu, bedene yani uzuvlarla tevazu eylemeğe; Huşu ise ses ve gözle tevazu ve boyun eğmeye mahsustur. Huşu, sükun ve tezellül manasına müstameldir. Taha Suresi 108. ayette geçtiği gibi “Rahman(’ın heybetin)den dolayı sesler kısılmıştır.” (Kamusu’l-Muhît Tercümesi, Osmanlıca Nüsha, c. 2, s. 566) HUŞU 1. Varlığının farkında olamayacak derecede kendisini karşısında bulunduğu şeyin heybet ve cazibesine kaptırma. 2. Alçak gönüllülük gösterme, tevazu. 3. Allah’ın azameti karşısında kulun alçak gönüllü olup nefsini hor ve hakir görmesi, yüreği ürperme ve korku ile dolu olarak Cenab-ı Hakk’a boyun eğmesidir. Cüneyd’e huşuun ne olduğu sorulunca şöyle demişti: “Kalbin gaybı bilene (allamü’l-guyuba) karşı zillet içinde bulunmasıdır.” (Kuşeyrî Risalesi Tercüme) HUZU-HUDU 1. Alçak gönüllülük, tevazu. 2. Allah’ın azameti karşısında boyun eğme. Daha çok huşu ile birlikte kullanılır. (Kubbealtı Lügatı) Celaleyn Tefsiri şerhinde huşu, kalbin huzuru ve uzuvların sükuneti şeklinde tarif edilmiştir.
