İmamı Azam Ebu Hanife H. 80/M. 699 senesinde Kûfe'de dünya'ya gelmiştir. Asıl adıNu'man b. Sabittir. Fıkhi mezheplerden Hanefî mezhebinin kurucusudur. Unvanı İmam-ı Azam (büyük imam)'dır. Bir Türk alimi olan Ebu Hanife ufak yaştan itibaren iyi bir eğitim görmüş, Kur'an-ı Kerimi Kûfe'de ezberlemişti. Arapça, fıkıh ayrıca hadis ilimlerini de iyi bilmekte idi. On altı yaşında gittiği Hicaz'da sahabeden hadisler dinlemiştir. Kufe'de, 20 yaşından itibaren hocası Hammad b. Ebî Süleymandan 18 yıl ders almıştır. Hocasının vefatından sonra dersler vermeye başlamıştır ve binden fazla talebe yetiştirmiştir. Bunların içerisinde en önemlileri [İmâm Ebû Yusuf, Muhammed b. Hasan eş- Şeybanî, Zûfer b. Hûzeyl'dır.] İmamı-ı Azam Ebu Hanife’nin görüş ve düşünceleri vefatından sonra yayılmış vede sistemleşmiştir. Bu gün elimizde görüş ve düşünceleri tamamen kendisine ait olduğu Fıkh-ı Ekber isimli eseri mevcuttur. Kendisine izafe edilen diğer eserleri talebeleri tarafından yazılmıştır. İmam-ı Azam Ebu Hanife İslam'ın doğru anlaşılıp ve doğru yaşanmasına çalışmış büyük alimlerdendir. Bu gün dünyada birçok müslüman, onun ibadetlerin yapılışı amelle ilgili görüşlerini benimsemiştir. Yurdumuzun büyük çoğunluğu da bu büyük İmam'ın mezhebine göre ibadet eder. İmam-ı Azam Ebu Hanife M.767 senesinde vefat etmiştir. Eserleri : 1- el-Fıkhu'l-Ekber 2- el-Fıkhu'l-Ebsat 3- Osman el-Betti'ye Risale 4- Osman el-Betti'ye diğer bir risale 5- el-Vasıyye 6- el-Vasıyye (oğlu Hammad'a) 7- el-Vasıyye (talebesi Yusuf ibnu Halid es-Semiti'ye)