Cenab-ı Mevlamız, yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim’de mealen şöyle buyuruyor: “Müminlerin hepsinin toptan sefere çıkmaları doğru değildir. Onların her kesiminde bir grup dinde (dini ilimlerde) geniş bilgi elde etmek ve kavimleri (savaştan) döndüklerinde onları ikaz etmek için geride kalmalıdır. Umulur ki sakınırlar.” (Tevbe, 122) Resul-i Ekrem Efendimiz s.a.v. de şöyle buyuruyor: “Allah kime hayır vermeyi murat ederse onu dinde fakih (sahih anlayış ve gereğince yaşayış sahibi) yapar.” (Buhari, İlim, 10; Müslim, İmaret, 175; Tirmizi, İlim, 4; İbn Mace, Mukaddime, 17) Şüphesiz tarih boyunca Müslümanların en büyük mücadelesi kendilerine tam ve kamil bir şekilde tebliğ edilmiş olan Din-i Mübin’i muhafazaya çalışmak olmuştur. Alah Azze ve celle'ye hamdolsun ki muhafaza edip bizlere ulaştırmışlardır. Alimlerimiz yüce Kitabımız’ın her bir ayetini, her bir hükmünü ve bu ilme dair her bir hususu öğrenmek, öğretmek ve muhafaza etmek için nice çilelere katlanmışlar, ömürlerini bu uğurda feda etmişlerdir. Aynı şekilde hadis-i şerifleri derlemek, tasnif etmek, kaynağını araştırmak ve sıhhatini ölçmek hususunda da son derece hassas davranmışlar ve bizlere bu sahada geniş bir külliyat bırakmışlardır. Alimlerimiz, yüce kitabımız Kur’an-ı Kerim ve hadis-i şerifler kadar, bu iki rehberi hayatına tatbik eden Ashab-ı Kiram Efendilerimiz’in sözlerini, hal ve yaşantılarını da bir araya getirmişlerdir. Böylece usul ve füru ilimler temel esaslarına oturtulmuş ve geliştirilmiştir. Mescid-i Nebevi’nin yanı başında, Suffe Medresesi’nde yetişen sahabi alimler, Tabiin neslini yetiştirmiştir. Onlar da bir sonraki nesli, Sahabi efendilerimizden görüp öğrendikleri hassasiyetle yetiştirmiş, onlardan aldıkları ilmi geliştirmiş, eserler yazmış, ilim için uzak diyarlara seyahatler yapmışlardır. Allah Azze ve celle, ilahi rahmetten faydalanıp bizleri de istifade ettiren, merhametinin tezahürü olan rabbani alimlerden ve onların yolundan ayırmasın.
