Bir bayram günü Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam'ın torunları Hz. Hasan la Hüseyin'in elbise istediği rivayet edilir. Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam yoksul Damadı Hz. Ali ve kızı Hz. Fatıma fakir. Hz. Cebrail in bile gözünü yaşartan güzide torunların bu isteği, iki tane bembeyaz kumaştan elbiseyi Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam hediye etmesiyle neticelenir. Fakat çocuklar pek memnun olmazlar ve keşke renkli olsaydı diye ağlamaya başlarlar. Torunları Hasan ve Hüseyin in elbisenin rengini beğenmemesi üzerine Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam Hz. Cebrail'e bakar. Hz. Cebrail, Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam'e, su atın üzerine Efendim, çocuklar hangi rengi istiyorsa o renge bürünsün der. Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam elbiselerin üzerine biraz su serptiğinde Hz. Hasan ın elbisesi sarıya, Hz Hüseyin'in elbisesi kırmızıya dönüşür. Hz. Cebrail ağlamaya başlar. Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam bunun üzerine, Çocuklar memnun kaldılar. Niye ağlıyorsun ki ? der. Hz. Cebrail, Ne acı ki, Hz. Hasan ileride zehirlenerek göçüş edecek ve Hz. Hüseyin al kanlarla öbür aleme yürüyecek. Bu renkler onun rengidir. Taberani nin Mu cemu l-Evsat ta belirttiğine göre, Enes bin Malik [r.anh] dan şöyle rivayet edilmiştir: Bir gün Hz. Cebrail alışılmışın dışında bir saatte Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam''e geldiğinde yüzünün rengi iyi değildir.Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam' kendisine: "Neden yüzünün renginin soluk olduğunu" sorduğunda Hz. Cebrail şöyle der; "Cehennem ateşinin, kabir azabının her şeyden ağır olduğunu bilen kimsenin bunlardan emin olmadıkça [yani oraya girmeyeceği garanti olmadıkça] yüzü gülmemelidir" der. Bunun üzerine Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam Cebrail'e: "Ey Cebrail! Bana cehennemi anlat" der. Cebrail yüreklere korku salan müthiş şeylerden bahseder. Bunun üzerine Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam, "Bu kadar yeter, daha anlatma! Nerdeyse kalbim parçalanıp öleceğim" der ve ağlamaya başlar. Efendimiz Hz. Muhammed Aleyhi salatu vesselam Cebrail e bakınca onun da ağladığını görür. Bunun üzerine, "Ey Cebrail! Allah.c.c katındaki mevkiine ve derecene rağmen sende mi ağlıyorsun?" der. Hz. Cebrail şöyle cevap verir: "Neden ağlamayayım ki? Kim bilir belki de benim de başıma Şeytanın başına gelen şeyler gelebilir. Çünkü (başlangıçta) o da meleklerdendi. Kim bilir Harut ile Marut'un uğradığı akıbete ben de uğrayabilirim." Cebrail’in bu sözleri üzerine ikisi beraber ağlamaya devam ederler. Sonunda kendilerine şöyle bir ses gelir: "Ey Muhammed ve Ey Cebrail! Allah sizleri kendine asi gelmekten emin kıldı."