Her şeye rağmen biraz tebessüm Tebessüm… Her şeye rağmen biraz tebessüm… Gelenlere, gidenlere, geçenlere, gelecek olanlara rağmen tebessüm… Hasret, özlem, sevinç, müjde, mutluluk, üzüntü, hastalık, ayrılık, doğum, ölüm… Tüm bu hallerde dahi tebessüm. Gülerken de tebessüm… Ağlarken de… Gözlerden sicim gibi yaşlar akarken de tebessüm. Tebessüm yüzdedir ve yüzdeki ifade ise bir hale ve kişiye yönelmiştir. Peki bizim tebessümümüz kime? Yukarıda saydığımız tüm hâllerin Sahibine. Vakit, zaman, an içinde ne yaşıyorsak, bize bu halleri yaşatan Zât’a tebessüm… Vakit ve zamanın sahibi Rabbe tebessüm… Peygamberi bir haldir zira tebessüm… O (asm) hayatının asıl maksadına Rabbinin rızasını yerleştirmiştir. Bu sebeple tebessümkardır Rabbine, hayatının her merhalesinde. Öyle iyi tanır ki Rabbini, O’ndan ne gelse “baş göz üstüne” dercesine tebessüm eder. Ve Habib olur… Rabbin en sevdiği… O (asm) Rabbini sever, Rabbi de onu (asm) sever… Her an Rabbinin yanında olma huzurunu yaşar… Huzurda olma edebiyle yaşar… Huzur-u daimideki lezzetin en güzel hâlini tadar… Onun (asm) enfüsi alemindeki bu halet etrafına da yansır. Huzuru tebessümle yayılır. Onun (asm) tebessümünü görenler huzuru hatırlar, tadar ve yaşarlar. Onun (asm) siması ayinedir esmaya, makes bulur zamanda. Zaman ilerledikçe yayılır, çoğalır bu yansıma. Kainatla beraber insanında dahil olduğu bu daire genişler durur. Tebessümkar bir huzur yayılır. Ya biz? Zamanın aktığı bu seyirde huzurlu bir tebessümde miyiz? Huzur-u daimide, huzurla, her an Rabbe yönelen tebessümümüzle zamanımızın geçmesi duasıyla… Vaktin ve zamanın sahibi Rabbe hamdolsun…
