Ahmed bin Ebû Verd -rahmetullahi aleyh- Hak dostlarının halini şöyle hulasa eder: “Üç şey vardır ki, bunlar bir velî kulda arttıkça, güzel halleri de artar: Makamı yükseldikçe, tevazûsu artar. Ömrü uzadıkça, hizmeti artar. Malı çoğaldıkça, cömertliği artar.” Hak dostlarından Ramazanoğlu Mahmud Sami Hazretleri de, öyle bir infak heyecanı içindeydi ki, yaptığı hayır ve infakları hiçbir zaman kafî görmez, çalıştığı iş yerine giderken dolmuşa vereceği parayı bile infak edebilmek için Karaköy’den Tahtakale’ye kadar yürüyerek giderdi. Yani kendi ihtiyacından dahî fedakarlıkta bulunarak infakını arttırmaya çalışırdı. İNFaK EDİLEN MAL Zira infak edilen mal veya imkanlar, ebedî saadetin sermayesidirler. Hazret-i Mevlana, bu saadete nailiyetin yoluna işaret etmek üzere şöyle nasihat eder: “Bu dünyada yediğin ve içtiğinden bir miktarını hayrın için azalt ki, ileride Kevser havuzunu bulasın. Vefa toprağına bir yudumcuk döken kişiden, devlet avı nasıl kaçabilir?..” Bugün de şahsî rahat ve konfordan, evlerin dekorundan ve günlük harcamalardan yapılacak küçük fedakarlıklarla bile olsa, bu yüce ahlakı herkes mümkün olduğu kadar yaşamaya çalışmalıdır. Zaten toplumdaki muhtaçların, muzdariplerin, mazlumların hali, vicdanı olanlar için yeterli bir ibret tablosudur. Bu ibretle hareket eden varlıklı kimseler, kendilerine mahsus bir lüks ve rahatlık arayışından uzak dururlar. Fakat bu hakîkatlerden gafil kalarak kendileri için aşırı masraf yapanlar, “kendi malım değil mi, istediğim gibi harcarım” düşüncesizliğiyle saçıp savuranlar, Kur’anî ifade ile; nankör şeytanın arkadaşlarıdırlar.
