Duanın Adabı İslâmî kaynaklarda diğer ibadetlerde olduğu gibi duâ içinde şeklî ve ahlâkî bazı şartlara riayet edilmesi istenmiştir. Buna göre duâ eden kişinin konumuna uygun bir edep içinde olması gerekir. Nitekim bir nevî duâ ola namazda kulun nasıl hareket edeceği tarif edilmiştir. Bu hareketler dış görünüş bakımından insanın saygı ve sığınma tavrını belli bir disiplin içine almıştır ve özü itibariyi Allah'ın huzurunda güçsüzlüğünü, noksanını kabulü, hamd, şükür ve yardım isteklerini sunmayı ifade eder. Namazda ve her türlü duâ davranışında edebin esasını kulun kibir, gösteriş, kabalık ve gaflet gibi ahlâkî kusurlardan temizlenmesini teşkil eder. Bir âyete göre Allah'ın huzurunda olanlar büyüklenmezler, aksine O'nun büyüklüğünü ana rak secde ederler. Yine Allah'ı anan kimsenin huşu içinde yalvarma vaziyeti alması, O'nu saygıyla ve sesini yükseltmeden anması gerekir; aksini yapmak ise gaflettir. (A'râf: 205-206). Duanın gönülden ve gizlice yapılmasını isteye başka bir âyette de bunun aksine bir hareket, Allah'ı hoşlanmadığı bir iş ve haddi aşmak olarak nitelendiril mistir. Kul duâ ederken Allah'a karşı korku ve saygı içinde ve ümitli olmalıdır. (A'râf: 55-56). Yüksek sesle tekbir getirmeye başlayan bazı müslümanlara Hz. Peygamber engel olmuş ve "Sizler sağır ve uzaktaki birine değil, her şeyi duyan ve gören Allah'a duâ ediyorsunuz." demiştir. (Buharı, Deavât: 50) Bu konuyla ilgili bir âyette Allah'ın insanlara yakın olduğu, duâ edenin duasına karşılık verdiği belirtilmiştir. (Bakara: 186) Allah Rasûlü (s.a.v.) ayrıca kişinin duayı duyarlı bir kalble yapmasını, isteğini kesin ve sade bir dille belirtmesini, kabulü için acele etmeyip taleplerine ısrarla devam etmesini, yerine göre isteklerini üç kez tekrarlamasnı tavsiye etrniştir. (Buharı, Deavât: 20 22)
