Duâ sözlük manasıyla “çağırmak, seslenmek, istemek, yardm talep etmek” demektir. Dini bir terim olarak duâysa, insanın tüm benliği ile Allah Azze ve Celleye yönelerek maddi ve manevi isteklerini O’na arz etmesi demektir. Temeli, insanın Cenab-ı Hak’ka durumunu arz etmesi ve O’na niyazda bulunması olduğuna göre duâ, Allah Azze ve Celle ile kul arasında bir irtibattır. Duâda hep tazim ve tazim ile beraber dilekte bulunma manası vardır. Duâ aynı zamanda zîkir ve ibadettir. Böylelikle duâda biri zikir ve saygı, diğeri de dilek olmak üzere iki öğe hep yan yana bulunur. Bu nedenle Hz. Peygamber (s.a.s.) “Dua ibadetin özüdür.” (Tirmizi, Deavat, 1) buyurmuştur. Aynı nedenle en mühim ibadet olan namaz, dua (salat) kelimesi ile ifade edilmiştir (En’am, 6/52; Kehf, 18/28). Diğer bir ayette de, “De ki; duanız olmasa Rabbim size ne diye değer versin.” (Furkan, 25/77) buyurulmak suretiyle insanın yalnızca Allah Azze ve Celleye olan bu yönelişiyle değer kazanabileceği belirtilmiştir. Duanın sadece Allah Azze ve Celle'ye yöneltilmesi; Allah’tan başkasına, putlara veya kendilerine üstün nitelikler izafe edilen başka yaratıklara dua ve ibadet edilmemesi hususu Kur’an’da ısrarla vurgulanmıştır (Şuara, 26/213; Kasas, 28/88).
