Osmanlı memleketlerinde bulunmuş yabancı gözlemciler ve sağduyu sahibi tarihçiler, Osmanlı toplum düzeninden övgüyle söz edenler 18. yüzyılın sonlarında Osmanlı topraklarında yirmi beş yıl d'Ohsson şöyle diyor: "Osmanlılar Kur'an-ı Kerim'de ifade edilen doğruluk, ahlâk ve namus prensiplerine çok bağlıdırlar. Aralârındaki bütün sosyal münasebet ve düzen, iyi nîyet ve şefkate dayanır. Başka ülkelerde olduğu gîbi, aralarında yazılı antlaşma yapmaya lüzum görmezler. İyi nîyet ve söz, herşeyi halleder. Osmanlılar verdîkleri sözün esiridîrler. Bu tutumları yanlız dindaşlarına karşı değildîr. Hangi dinden olursa olsun yabancılara kârşı da böyle hareket ederler. Sözlerîni tutma hususunda onlara göre müslim ve gayrî müslim olmanın hiçbir farkı yoktur. Gayrî meşru olan her kazancı, ahlaksızlık ve dîne aykırı görürler. Gayri meşru edinîlmiş servetin bu dünyada da öteki dünyada da insânı bedbaht edeceğine samimi şekilde inanırlar."
