Ka‘de-i ahire “son oturuş” demektir. Namazın sonunda bir süre (teşehhüt miktarı) oturup beklemek namazın rükünlerindendir. İki rek‘atlık namazlardaki oturuş, daha önce oturuş bulunmadığı için son oturuş sayılır. Son oturuştaki süre Hanefiler’e göre “teşehhüt” miktarıdır. Teşehhüt miktarı ise, “Tahiyyat” duasını okuyacak kadar bir süredir. Şafii ve Hanbeliler’de ise farz olan oturuş süresi teşehhüt miktarına ilaveten bir de Hz. Peygamber’e salavat getirilebilecek (“Allahümme salli ala Muhammed” diyecek) kadardır. Maliki mezhebine göre farz olan, hiç değilse selam vermeye elverişli bir süre oturmaktır. Namaz ibadetinin ana çatısını oluşturan şartlar ve rükünler bunlar olmakla birlikte, yukarıda da belirttiğimiz gibi, ta‘dil-i erkan ve namazdan kendi fiili ile çıkmak da fakihlerin bir kısmına veya çoğunluğuna göre namazın farz veya vacipleri arasında sayılır. Bu sebeple bu iki kavram hakkında burada bilgi verilmesi yerinde olur.
