Eskiden ev ve dükkanlara "Bugün Allah için ne yaptın?" yazılı levhalar asılırdı. Cümlenin ağırlığından mı yoksa soruyu sürekli hatırda tutmak için mi bilinmez, hep başköşede asılı dururdu o tabela. Kafamızı kaldırdığımızda karşımıza çıkar, belki de en çok gaflete düştüğümüz an, bize Allah’ı unuttuğumuzu hatırlatırdı. “Bugün Allah için ne yaptım?” sorusuyla başlayan süreç, bugünden yola çıkarak ömrümüzü nerelerde harcadığımıza kadar uzanırdı. Şimdi aklımızın bir köşesine bu soruyu asalım. İnsan, “toplum halinde bir kültür çevresinde yaşayan, düşünme ve konuşma yeteneği olan; evreni bütün olarak kavrayabilen, bulguları sonucunda değiştirebilen ve biçimlendirebilen canlı” olarak tanımlanır sözlüklerimizde. Kelime itibariyle bile mahlukattan “düşünce” gücüyle ayrışır, kendine eşsiz bir yer buluverir. Bize bahşedilen akıl, bizi üstün kılmak içindir ki Efendimiz (s.a.v) bir hadis-i şerifinde bu durumu şöyle açıklar: “Allah Teala’nın ilk yarattığı şey akıldır. Yüce Allah onu yaratınca ‘Bana gel!’ dedi, geldi. ‘Dönüp git’ dedi, akıl gitti. Cenab-ı Hak sonra şöyle buyurdu: ‘İzzetime ve yüceliğime yemin ederim ki benim katımda senden daha değerli olan bir varlık yaratmadım. Seninle alır, seninle veririm. Seninle mükafatlandırır, seninle cezalandırırım.” (Beyhaki, Şuabü’l-İman, nr. 4633) Akıl biz insanlara bahşedilmiş bir nimettir ki bununla da çoğu zaman övünürüz. İnsan beyni ise bilimsel olarak kanıtlanan onca şeye rağmen sırrı daha çözülememiş, gizemini koruyan apayrı bir yapıdır. Misal, aklımızdan geçirdiğimiz anlık düşünceler trilyonlarca sinir hücresinin etkileşime geçmesiyle kodlanır. Ve yaratılan her insanın kendi parmak izi gibi beyninin içinde oluşan bu biricik kodlamalar onu diğerlerinden ayırt eder.
