Allah'ın adını anarak yemin etmek Günlük hayatımızda bazı kelimeleri, ne anlama geldiğini ve o anlamın ağırlığını düşünmeden çok rahat söylemekteyiz. Dilimizde dolana dolana sıradanlaşmış, pek çok ağır manalı sözlerin zihnimizde bir ağırlığı kalmamıştır. Örneğin muhatabını insanı ikna etmek için “vallahi billahi”, “tallahi”, “Allah belamı versin ki” gibi ifadeler anlamı düşünülmeden çok sık söylenmekte. Bu ifadeleri söyleyen kişinin aklına çok ağır yemin ettiğini düşünmez ve işitenler de bunu bir yemin olarak algılamaz. Söyleyen de dinleyen de sıradan laflar olduğunu düşünmekteler. Bu tarz tabirleri kullanarak Allah Azze ve celle'yi anıyoruz, güzel bir iş yapıyoruz denilebilir. Bu bir yanılgıdır! Nedeni şu ki günümüzde kutsala dair ağızlardan rastgele dökülen ifadeler, yitirilen hassasiyetlerin bir yansımasıdır. Neredeyse her şeye “vallahi”, “ekmek Kur’an çarpsın ki” gibi ifadelerle konuşulurken bunu normal görmemiz, aslında kanıksadığımız üslupsuzluğu, ahlâk kaybını ortaya döküyor. Söz kalbin aynası Allah Azze ve celle'yi, Kur’an’ı ve diğer kutsallarımızı anarken ifadelerin sıradanlaşması, saygı ve haşyetten yoksun olarak ağızdan çıkıvermesi, hele de menfaate malzeme yapılması imandan doğan hürmetin kaybolmaya yüz tuttuğunun alametidir. Bu durum doğruca imanın mahalli olan kalbin marazına işaret eder.
