Aile Reisi Olarak Hz. Peygamber’in Örnek Kişiliği

Aile Reisi Olarak Hz. Peygamber’in Örnek Kişiliği

Hz. Peygamber (s.a.v), hem bireysel hem de toplumsal hayatta İslam’ın en ideal ve örnek şahsiyetidir. Nitekim Cenab-ı Allah, yüce bir ahlak üzere olduğunu belirttiği (68/Kalem/4) Rasulüllah’ı Müslümanlar için “üsve-i hasene” olarak takdim etmiştir (33/Ahzab/21). Bu sebeple ashab-ı kiram onun hayatını titizlikle izlemiş; hem kendi yaşayışlarına örnek almış hem de sonraki nesillere büyük bir gayret ve itina ile nakletmişlerdir. Endülüslü ünlü alim İbn Hazm (ö. 456/1064) el-Ahlak ve’s-Siyer adlı eserinde “Ahiret iyiliğini, dünya bilgeliğini, düzgün yaşayışı, bütün ahlak güzelliklerini, bütün faziletleri kazanmak isteyen kişi, Hz. Muhammed’i örnek alsın” şeklindeki ifadeleriyle Müslüman’ın hayatında Hz. Peygamber’in örnekliğini vurgulamaktadır (İbn Hazm 1961:19-20; Çağrıcı 2000: 73).

Hayatın bütün rollerinde olduğu gibi, bir aile reisi olarak da Peygamberimiz bizim için en güzel ve en ideal modeldir. Hiç şüphe yok ki, yeryüzünde gelmiş - geçmiş ve gelecek ailelerin, kurulacak yuvaların en mutlusu ve en bereketlisi Allah Rasulü’nün hanesiydi. Onun evlilik hayatı son derece muntazam ve mükemmel olup bugünün evli çiftlerine güzel bir örnektir. Resulüllah’ın aile yuvası aynı zamanda bir okuldu. Yüce Allah tarafından en güzel bir şekilde te’dib ve terbiye edilen Hz. Peygamber, burada sadece ailesini değil bütün ashabını terbiye ve eğitim sürecinden geçirmiştir. Kadın-erkek bütün Medineliler bu okulunun öğrencileri olsa da öncelikle müminlerin anneleri sayılan Resulullah’ın eşleri asli üyeleri idi.

Nitekim Hz. Peygamber’in (s.a.v) aile hayatına ait hükümlerin ve mahrem daire içinde öğrenilenlerin neredeyse tamamına yakını sonraki nesillere başta Hz. Aişe olmak üzere Allah Rasulü’nün eşleri aracılığıyla nakledilmiştir. Günümüzde tek eşle sürdürülen ve birçok problemin yaşandığı ailelere kıyasla Hz. Muhammed (s.a.v), aile içinde huzuru ve mutluluğu hem de tek eşle değil birçok eşle sağlamıştır. Hz. Peygamber’in aile bağları, sevgi, saygı ve anlayış esası üzerine kurulmuştu. Eşlerine sevgi ve saygı gösterir; haklarına riayet eder; hatta geceleyin (nafile) ibadet etmek istediği zaman bile eşinden izin alma inceliğini gösterirdi. Aile bireyleriyle şakalaşmayı sever, nadiren vuku bulan aile içi tatsızlıkları anlayışla karşılar, ikazlarını incitmeden, insani ve medeni bir şekilde yapardı.