Parkinson hastalığı Dinlenme durumunda ellerde istemsiz bir titreme hareketinin başlamasıyla ayırt edilen süregen hastalık. Adı tanımlayıcısı İngiliz hekimi James Parkinos'dan ( 1755-1824) kaynaklanan Parkinos hastalığı, genellikle 40- 70 yaşları arasında başlar. Ellerdeki dinlenme durumunda titreme hareketinin yanı sıra, kasların setrleşmesi, istemli hareketleri yavaşlatır; yüzün bir maske görünümü almasına neden olur ve gövde öne doğru eğilir. Aşırı beden kısıtlamalarla ilerleyen hastalık, sonunda zekâyıda etkiler. Bazı kimyasal maddelerin, sözgelimi Demoral benzeri bir ilaç olan MPPP'yan ürünü MPTP'nin hastalığı başlatabilmesi, hastalığın kökeninin çevre sinir sistemiyle ilişkili olduğunu düşündürmüştür. Bedendeki sorumlu bozunlar, dopaminin normal olarak üretildiği üst beyin sapının boz madde bölgesinde oluşur. Beyinde üretilen bu kimyasal maddenin yokluğu, hastalık belirtilerinin başlamasına yol açar (MPTP'nin metabolizma ürünü olan bir madde, beyinde dopamim eksikliğinin ölmesine yol açtığı aynı hücreleri yok etmektedir). Dopamin, kan- beyin engelinden kendi başına geçemediğinden, ilaç tedavileri, dopamin öncüsü levadopanın kullanılmasını içerir; ama daha yakın dönemde bulunan bir ilaç olan deprenylle birlikte kullanıldığında, yan etkileri azalır; ayrıca yapılan deneyler, deprenylle tek başına kullanılmasının da hastalığın etkilerini yavaşlatabileceğini göstermektedir. 1986'da beyin hücrelerini dopamin üretmeye uyarmak amacıyla hastanın böbrek üstü hücresinden beynine hücre aktarımı yapan Meksikalı araştırmacılar, köktenci bir yaklaşım gerçekleştirmişler, ama bu aktarımın sonuçları çok umut verici olmamıştır; dölüt beyin hücrelerinin aynı amaçla hastanın beynine verilmesine dayanan bir başka yöntem, daha umutlandırıcı sonuçlar vermiştir. Parkinson tedavisinde bir dereceye kadar başarılı olarak şok tedavisi de uygulanmıştır.
